Баласы аңдамай сөйлеп әкесін ренжітіп алыпты. Араға бір күн салып, қателігін түсінген бала әкесіне келіп:

– Әкешім, менен қателік кетті. Білместік болды.

– Жарайды балам, екінші қайталамасаң болғаны.

Әкесінің әлі де көңілі орнықпағанын көрген баласы:

– Әке, мен өз қателігімді түсінсем де, сіздің көңіліңіз баз қалпынша жабырқаулы көрінеді.

– Балам, қолыңа үстел үстіндегі стаканда ал.

– Алдым.

– Енді жерге таста.

– Тастадым.

– Қандай өзгеріс болды?

– Стакан сынып қалды.

– Стаканнан кешірім сұрап көрші, бастапқы бүтін қалпына келер мекен. Адамның көңілі де, стакан тәрізді.